دنیای اقتباس ناجی فیلمنامه های بر رمق و تکراری
تاریخ انتشار: ۲۶ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۵۳۱۵۷۴
بسیاری از نویسنده ها از سرقت طرح ها و ایده ها و فیلمنامه هایشان به شیوه های مختلف گلایه مند بودند و این مسئله آسیبی است که از دو وجه قابل بررسی است. نکته اول اینکه این موضوع یک رفتار غیر اخلاقی و غیر حرفه ای است و نکته دوم اینکه شرایط برای احقاق حق در این شرایط خیلی روشن و واضح به نظر نمی رسد. بدیهی است که این سرقت ادبی نیازمند قوانینی با چفت و بست آرامش را به کار نویسندگان ببخشد و البته در این عرصه و در میان خانواده هنر اعتمادزایی ایجاد شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ بسیار شنیده ایم که در بسیاری از مواقع برخی از نویسندگان از سرقت طرح ها و ایده هایشان توسط دوستان یا همکاران خود خبر داده و از این مسئله گلایه کرده اند و حتی این موضوع باعث شده است تا کار به شکایت برسد اما برخی از نویسندگان دیگر دست به شکایت نبردند و به نوعی از حق خود گذشته اند. همین مسئله باعث شد تا ما با برخی از فیلمنامه نویسان گپ و گفتی داشته باشیم و از آن ها در این خصوص سوال کنیم که آیا درگیر این اتفاق شده اند یا خیر؟ مشروح این گزارش را در ذیل از نظر می گذرانید.
هومان فاضل: حدود 10 سال پیش دوبار سرقت ادبی گریبانم را گرفت/فیلمنامه ای داشتم که «زخم کاری» با 80% آن مطابقت داشت؛ اما شکایتی ندارم!
هومان فاضل نویسنده سینما و تلویزیون که در کارنامه هنری اش آثار ارزشمندی همچون سریال تلویزیونی «آسمان من»، «ستاره های سربی»، «سارق روح» و فیلم سینمایی «فهرست مقدس» دیده می شود در پاسخ به این سوال که آیا تا به حال موضوع، طرح فیلمنامه یا قصه ای از او به سرقت رفته است یا خیر به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: بله این اتفاق برای من رخ داده است.
فاضل در این خصوص که با توجه به سرقت ادبی رخ داده در آن شرایط چه کاری از دستش ساخته بود آیا با شکایت کار را پیش برد یا خیر اظهار کرد: متاسفانه سال ها قبل زمانی که پیگیری های لازم را در این خصوص انجام دادم متوجه شدم دو بار در سیما فیلم طرح و اطلاعات فیلمنامه ای که حدود ده سال قبل نگارش کرده بودم از سمت مدیریت تلویزیون درز داده شد. درواقع انگار طرح را برای تهیه کننده ای شرح دادند و از او خواستند تا شروع به ساخت کند البته چنین اتفاقی در شوراهای تلویزیون رخ می دهد اول اینکه این افراد طرح های زیادی را می خوانند که بعد از مدت ها با گذر زمان ایده مرکزی آن طرح ها در ذهن شان باقی می ماند اما اینکه کجا آن ایده ها را خوانده اند و این طرح ها برای چه کسی بوده است را فراموش می کنند و زمانی که برخی از ایده های نویسندگان مورد قبول واقع می شود افرادی که در شوراها حضور دارند طرح هایی که از قبل در ذهن شان مانده را به نویسندگان پیشنهاد می کنند تا در فیلمنامه هایشان استفاده کنند و بعد متوجه خواهیم شد که طرح و ایده ای که از ما بوده در فیلمنامه فرد دیگری استفاده شده است.
او ادامه داد: نکته دیگر این است که در برخی مواقع تداعی یک موضوع باعث می شود تا چند نویسنده دور از هم شروع به نگارش فیلمنامه کنند و تجربه ای که من از این قضیه داشتم این بود که تقریبا حدود دو سال روی نمایشنامه مکبث برای یک سریال کار می کردم و چند تن از افراد حرفه ای نیز از طرح و ایده من آگاه بودند و مطلب را خوانده بودند و زمانی که سریال «زخم کاری» به زمان پخش نزدیک شد با من تماس گرفتند تا خبر ساخته شدن این سریال را که همان ایده اولیه ای بود که در ذهن من جرقه زد را بدهند، وقتی که قسمت های اول و دوم را تماشا کردم متوجه شدم که شباهت های این سریال با طرح و ایده من بالای 80 درصد است و بعد از آن نیز به کتابی که بر مبنای آن اقتباس شده بود مراجعه کردم و بعد از خواندن کتاب متوجه شدم که داستان کتاب به طرح من بسیار زیاد شبیه است و وقتی تاریخ انتشار آن را دیدم متوجه این قضیه شدم که زمان انتشار پیش از تاریخی بود که من شروع به نگارش کردم و حقیقتا من کتاب «زخم کاری» را نخوانده بودم و بسیار برای من جالب بود که نگاه من در نمایشنامه و ترتیب اتفاقاتی که طراحی کرده بودم بی نهایت از لحاظ ذهنی به نویسنده کتاب نزدیک بود و طرح و نگارش اولیه ای که شبیه به مکبث داشتم را نیز کنار گذاشتم چراکه من و نویسنده «زخم کاری» دو فرد متفاوت از یکدیگر و با دو سن مختلف بودیم که با یک زاویه به مکبث نگاه کردیم. در برخی مواقع تصوری که از سرقت هنری پیش می آید همزمانی و تداعی ذهنی دو نویسنده نسبت به یک موضوع است. متاسفانه به دلیل تعدد شورا ها و فیلمنامه خوان ها مجبور هستیم تا فیلمنامه هایمان را تا پیش از اجرا به دست افراد بسیاری بسپاریم که طرح و فیلمنامه از کنترل ما خارج می شود.
فاضل در ادامه بیان کرد: در حوزه سینما نیز نویسندگان طرح های خود را به دفتر فیلمسازی می برند ولی تهیه کنندگان به شخصه این ایده ها را نمی خوانند و تعدادی فیلمنامه خوان دارند که به آن ها اعتماد کافی دارند. با وجود احترامی که برای این افراد قائل هستم اما اگر به حوزه نویسندگی وارد شوید خود به خود متوجه می شوید که در بیشتر مواقع از این افراد اثری بیرون نیامده و فقط صرفا فیلمنامه خوان هستند و در همه دفاتر سینمایی و در کل جهان هم وجود دارند. گاهی ممکن است این افراد برای اشخاص دیگری برخی از قصه های جالب و جذاب را تعریف کنند و چه بسا ایده های تعریف شده توسط نویسنده ای دیگر استفاده شود.
هومان فاضل در پایان و در پاسخ به این سوال که آیا امکان دارد سرقت ادبی میان دو دوست نویسنده رخ دهد اظهار کرد: اگر این اتفاق رخ دهد که باید قید آن دوستی از پایه و بن زده شود و ما اساسا سرقت رفیقانه نداریم و کسی که از رفیق خود سرقت می کند بسیار بدتر از این است که از غریبه دزدی ادبی کند.
امیر برادران: رفیقم فیلمنامه ام را دزدید/ با شکایت راه به جایی نمی رسد!
امیر برادران فیلمنامه نویس و طنزپرداز که در کارنامه هنری اش آثاری چون «باخانمان»، «دست بالای دست» ، «سیگنال موجود است»، «خانه اجاره ای»، «هیولا»، «دراکولا» و .... دیده می شود در پاسخ به این سوال که آیا تا به حال موضوع، طرح فیلمنامه یا قصه ای از او به سرقت رفته است یا خیر به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: واقعیت این است تا جایی که توانسته ایم سعی کرده ایم تا در مسیر درست قدم بگذاریم و علاوه بر آن تا کنون از افرادی استفاده کرده ایم که ثابت قدم بوده اند.
این نویسنده در این خصوص که اگر زمانی گرفتار سرقت و دزدی ادبی شود در آن شرایط چه کاری انجام خواهد داد آیا دست به شکایت می برد یا خیر بیان کرد: اساسا کار بیهوده ای انجام نخواهم داد و می دانم که شکایت نیز راه به جایی نمی برد چراکه خود شاهد بوده ام چندین مرتبه همکاران من گرفتار چنین اتفاقی شده بودند و با شکایت نیز به نتیجه نرسیدند.
او در پاسخ به این سوال که آیا امکان دارد سرقت ادبی میان دو دوست نویسنده رخ دهد اظهار کرد: بله، متاسفانه این اتفاق برای من رخ داده است. درواقع در گذشته فیلمنامه ای را شروع به نگارش کردم و یکی از دوستان من با دسترسی به لب تابم آن فیلمنامه را سرقت کرد و به جای دیگر ارائه داد و این مسئله بسیار غم انگیز تر از آن است که بخواهم در موردش حرف به میان آورم.
امیر برادران در پایان تاکید کرد: امیدوارم راهکاری اندیشیده شود تا این اتفاق دیگر رخ ندهد چرا که صنف نویسندگان محل درآمدی غیر از طرح ها، ایده ها و فیلمنامه هایی که نگارش می کنند ندارند و اساسا نوشتن یک پروسه طولانی است و ممکن است یک نویسنده حدود یک سال از عمر خود را پای نگارش یک فیلمنامه بگذارد و این طرح بسیار راحت ممکن است جای دیگر مورد استفاده قرار گیرد و قطعا لطمات روحی که به فرد نویسنده می خورد بسیار بیشتر از مسائل مالی است که وجود دارد. اگر بحث ایده نبود ممکن است هر نویسنده سالی 10 فیلمنامه بنویسد اما ایده های کمیاب و گیرا بسیار کم است به همین دلیل باید راهکاری روی کار بیاید تا از همان ابتدا ایده اولیه نویسندگان به ثبت برسد.
انتهای پیام/
آیا این خبر مفید بود؟نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: فرهنگ و هنر سرقت سرقت سینما و تلویزیون فیلم سینمایی فرهنگ و هنر برنا تلویزیون تلویزیون ذهن ذهن جهان برنا هومان فاضل امیر برادران زخم کاری پاسخ به این سوال که آیا فیلمنامه ها سرقت ادبی زخم کاری ایده ها طرح ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۵۳۱۵۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آسمان‌خراش‌ها؛ قاتل یا ناجی شهرها؟
آسمان‌خراش‌های سربه‌فلک‌کشیده در شهرها در کنار تمام مزایایی که برای توسعه زندگی شهرنشینی و میزبانی از جمعیت روبه‌رشد شهرها دارند، دارای اثرات زیست‌محیطی منفی بالایی هستند که در صورت برطرف نشدن، آن‌ها را به قاتلین شهرها تبدیل می‌کند.
به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، شهرهای جهان تا سال ۲۰۵۰ شاهد هجوم سیل عظیمی از جمعیت خواهند بود و این وظیفه توسعه‌دهندگان و برنامه‌ریزان شهری است که دریابند چگونه محیط‌های شهری را برای برآوردن نیازهای زندگی و کار این جمعیت به سرعت در حال گسترش تطبیق دهند. این باور عمومی وجود دارد که آسمان‌خراش‌های بلندتر و متراکم‌تر راه پیشرفت هستند، زیرا استفاده از فضا را بهینه می‌کنند، افراد بیشتری را در هر متر مربع در خود جای می‌دهند و پراکندگی شهری را محدود می‌کنند اما با توجه به تعهدات جهانی نسبت به اهداف کاهش انتشار کربن و تغییرات آب‌وهوایی، این راهکار چندان پایدار و دوستدار محیط زیست به حساب نمی‌آیند.
ساختمان بلند به معنای استفاده از مصالح بیشتر است که باید به اندازه کافی مقاوم باشند تا ارتفاعات ۴۰۰، ۶۰۰، ۸۰۰ متر و حتی بیشتر را تحمل کنند. این امر به‌طور قابل توجهی ردپای کربن را افزایش می دهد. این حقیقت با ارزیابی چرخه کل زندگی انتشار کربن به معنای کربن عملیاتی و مجسم در ساختمان‌ها و محیط‌های شهری مختلف اثبات شده است.
کربن عملیاتی زمانی تولید می‌شود که یک ساختمان در حال خدمت است و کربن مجسم تمام کربن پنهان و پشت صحنه تولید شده در طول استخراج، تولید، حمل‌ونقل و ساخت مواد خام مورد استفاده برای ساخت یک بنا، در کنار تمام کربنی است که در طول فرآیندهای تعمیر و نگهداری، نوسازی، تخریب یا جایگزینی تولید می‌شود. در مقیاس جهانی، بخش ساخت‌وساز مسئول تأثیر قابل‌توجهی بر محیط زیست است.
از سوی دیگر وجود آسمان‌خراش‌ها در یک منطقه شهری باعث ایجاد جزایر گرمایی می‌شود، زیرا دمای بالا منجر به محبوس شدن گرما بین سطح خیابان و ساختمان‌ها می‌شود و از سرد شدن طبیعی دما هنگام غروب خورشید جلوگیری می‌کند.
علاوه بر این هر چه باد بیشتر باشد، کیفیت هوا بهتر است زیرا ذرات آلودگی را از بین می‌برد. شهرهایی با تهویه طبیعی کم، تعداد زیادی آسمان‌خراش و خیابان‌های باریک، منجر به بروز «اثر دره» می‌شوند که طی آن عوامل سمی در لایه‌های بالایی به دام می‌افتند. این شرایط در هنک‌کنگ بسیار رایج است که در آن وجود آسمان‌خراش‌ها در امتداد ساحل، راه نسیم دریا را مسدود می‌کند و آلودگی را افزایش می‌دهد. این بناهای سربه‌فلک‌کشیده همچنین نمی‌توانند به راحتی به مسکن، کارخانه یا مغازه تغییر کاربری داده شوند. در مقابل، ساختمان‌های کم ارتفاع قدیمی می توانند بارها و بارها بازسازی شوند و تغییر کاربری بدهند.
تأثیر آسمان‌خراش‌ها بر محیط زیستاولین ۵۰ آسمان‌خراش جهان بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۲۰۱۰، طی ۸۰ سال و ۵۰ آسمان‌خراش دیگر طی دوره ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ ساخته شد. پس از آن ساخت آسمان‌خراش‌ها با رشدی غیرقابل توقف رونق گرفت.
با گذشت سال‌ها، ساختار آسمان‌خراش‌ها از بتن انحصاری به استفاده از موادی مانند فولاد و شیشه و حتی مواد پایدارتر مانند چوب تبدیل شد و طراحی آن‌ها مسیری را در پیش گرفت که به‌نظر می‌رسد از فیلم‌های علمی-تخیلی الهام گرفته باشد، زیرا میزان بالا و فراتر از تصوری را از خودکفایی برای آن‌ها فراهم می‌آورد.
امروزه بخش‌های معماری و ساخت‌وساز توسط استاندارد ISO15686 هدایت می‌شوند که عواملی مانند مواد، انرژی مصرفی، سیستم‌های ساخت‌وساز و بسیاری موارد دیگر را در نظر می‌گیرد و استانداردهای گوناگونی برای ساختمان‌ها ارائه شده است تا آن‌ها را در مسیر پایداری و سازگاری با محیط زیست قرار دهد. با این وجود با توجه به مطالعه جداسازی تراکم از ارتفاع در تجزیه و تحلیل انتشار گازهای گلخانه‌ای چرخه زندگی شهرها، آسمان‌خراش‌ها تأثیر مثبتی بر محیط زیست ندارند.
محققان دریافته‌اند که زنجیره‌ای از آسمان‌خراش‌ها در طول عمر مفید خود در مقایسه با منطقه‌ای با ساختمان‌های کوتاه‌تر با تعداد ساکنان یکسان، ۱۴۰ درصد گازهای گلخانه‌ای بیشتری تولید می‌کنند، چراکه آسمان‌خراش‌ها نسبت به ساختمان‌های کوتاه‌تر به ساختارهای سنگین‌تر، پایه‌های ضخیم‌تر و استفاده بیشتر از مواد با ردپای کربن بالاتر نیاز دارند.
آسمان‌خراش‌ها امکان داشتن کاربری‌های مختلف را در یک بنای واحد فراهم می‌آورد و افراد بیشتری را در یک ساختمان متمرکز می‌کند، بنابراین طرفداران این سازه‌های شهری استدلال می‌کنند که آسمان‌خراش‌ها به فشرده‌سازی فعالیت‌های مختلفی در یک مکان که کمک می‌کنند که به‌طور معمول در ساختمان‌های مختلف انجام می‌شود.
از سوی دیگر روند روزافزون رشد جمعیت در شهرها و کمبود فضا برای جا دادن به آن‌ها، همچنین وجود فضایی برای پاسخ‌گویی به نیازهای اجتماعی این جمعیت، نیاز به وجود سازه‌های بلندتر و کارآمدتر را در شهرها بالا می‌برد. با این حال تردیدی نیست که این ساخت‌وسازها باید مطابق با معیارهای پایداری طراحی و ساخته شوند.
بنابراین زمان آن رسیده که برنامه‌ریزان شهری کل چرخه عمر کربن یک ساختمان را در نظر بگیرند و تأثیر تراکم و ارتفاع شهری را در عین توجه به نیازهای جمعیت در حال رشد متعادل کنند.
ساخت‌وسازهای جدید شهری پیرو مجموعه‌ای از قوانین استانداردسازی برای کاهش اثرات زیست‌محیطی منفی بناها است، برای سازه‌های موجود نیز راهکار ارائه‌شده، بازسازی محسوب می‌شود.
این اقدام به بهبود وضعیت آسمان‌خراش‌های موجود و تطبیق آن‌ها با استانداردهای فعلی منجر می‌شود و تاکنون برای بناهایی همچون ساختمان امپایر استیت، یکی از نمادهای معماری نیویورک با ۴۴۳.۲ متر ارتفاع انجام گرفته است. این اقدام تا ۳۸ درصد صرفه‌جویی در هزینه انرژی سالانه و دریافت گواهینامه LEED (گواهی مدیریت انرژی و طراحی زیست‌محیطی) را برای این بنا به همراه داشت.
از نظر مواد مورد استفاده در ساخت‌وساز نیز چوب یا راه‌حل‌های پایدار پیشنهاد می‌شود که در آن آسمان‌خراش‌ها عملکردی زیست‌محیطی یا حتی اجتماعی داشته باشند. ساختمان میوستورنه در نروژ با ارتفاع ۸۵.۴ متر یکی از بلندترین ساختمان‌های چوبی در جهان است. اگر دی‌اکسیدکربن جذب‌شده توسط درختان را در نظر بگیریم، چوب دارای ردپای کربن‌خنثی یا حتی منفی است. بنابراین با تنظیم جنبه‌های مختلف ساخت این بناها، بشر مجبور نخواهد بود بین آسمان‌خراش‌ها یا حفاظت از محیط‌زیست یکی را انتخاب کند، به‌ویژه که زندگی عمودی برای آینده امری ضروری به نظر می‌رسد.
واقعیت این است که آسمان‌خراش‌ها در صورت تداوم ساخت به شیوه‌های گذشته بلایای زیست محیطی هستند و شهرها را می‌کشند، بنابراین بازسازی و بهسازی آن‌ها نقش بسزایی در برخورداری از مزایای بالقوه آن‌ها برای شهرهای آینده دارد.
جمعیت شهری جهان به‌طور پیوسته در حال افزایش است و سازمان ملل متحد پیش‌بینی کرده است تا سال ۲۰۵۰ از ۳.۶ میلیارد به ۶.۳ میلیارد خواهد رسید. این افزایش به معنای توسعه ساختمان‌های سربه‌فلک‌کشیده و آسمان‌خراش‌ها برای جای دادن تعداد بیشتری از افراد، ضمن اشغال فضای کمتر است. بنابراین جهان آینده شاهد افزایش محبوبیت و ارتفاع آسمان‌خراش‌ها خواهد بود. تقاضای بیشتر برای آسمان‌خراش‌ها نیازمند استفاده از فناوری‌های جدید و طراحی‌های نوآورانه برای پایدارتر شدن و کاهش تأثیرات منفی آن‌ها بر محیط است که به کمک راهکارهای زیر می‌توان به آن دست پیدا کرد.
مصالح ساختمانی با منابع محلیساخت آسمان‌خراش‌ها تأثیر قابل‌توجهی بر محیط‌زیست دارد و استفاده از مصالح محلی می‌تواند تأثیر آن را در طول ساخت‌وساز کاهش دهد. برج بانک آمریکا در نزدیکی میدان تایمز، یکی از بلندترین ساختمان‌های نیویورک است و با ۴۰ درصد مواد محلی ساخته شده است تا روشی برای کاهش مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه‌ای در فرآیند انتقال و حمل‌ونقل از نقاط دورتر باشد.
آسمان‌خراش‌ها برای پایداری در برابر بادهای شدید با افزایش ارتفاع نیازمند مقاومت بیشتری هستند. برج شانگهای با ارتفاع ۶۳۲ متر بعد از برج خلیفه دبی از نظر اندازه در رتبه دوم قرار دارد، به این معنی که باید در بالاترین نقطه خود در برابر آب‌وهوای شدید مقاومت کند. طراحی ستون خمیده این برج به‌طرز هوشمندانه‌ای به‌منظور تغییر جهت نیروی باد انجام گرفته است که امکان ساخت‌وساز قوی‌تر با منابع کمتر را فراهم می‌آورد.
آسمان‌خراش‌های خاصی در تلاش برای سبزتر شدن طراحی شده‌اند که با پوشش گیاهی سبز در سرتاسر سازه خود معرفی می‌شوند. برج سبز سنگاپور یک نمونه ایده‌آل از معماری سبز است و با پوشش گیاهی سرسبزی که به‌طور استراتژیک در سراسر آن قرار گرفته است، ردپای کربن ساختمان را کاهش می‌دهد و در عین حال محیط طبیعی آرامش‌بخش‌تری را برای ساکنان ایجاد کند.
سنگاپور همچنین خانه هتل اواسیا داون‌تاون است که با ۲۱ گونه گیاهی سرسبز پوشیده شده و خانه‌ای برای پرندگان و حیوانات در قلب یکی از پر سازه‌ترین شهرهای جهان است. در واقع نسبت کلی زمین سبز این بنا ۱۱۰۰ درصد است، به این معنی که در این ساختمان ۱۰ برابر بیشتر از آنچه که در همان قطعه زمین، فضای مسکونی وجود دارد سرسبزی وجود دارد. باغ‌های روباز برج نیز نیاز به تهویه مکانیکی را کاهش می‌دهد.
توربین‌های بادیآسمانخراشها علاوه بر مقاومت در برابر بادهای شدید، فرصتی بی‌نظیر برای بهره‌گیری از آن‌ها به‌عنوان منبع انرژی پایدار دارند. مرکز تجارت جهانی بحرین که توسط شرکت مهندسی چندملیتی اتکینز ساخته شده، شامل توربین‌های بادی کاربردی در طراحی خود است. این ساختمان ۲۴۰ متری از برج‌های باد سنتی الهام گرفته شده است و اطمینان می‌دهد که باد به توربین‌های متصل به نمای ساختمان هدایت می‌شود.
تنظیم دما و حفظ انرژی خواه گرمایش در کشورهای سردتر یا سرمایش در محیط‌های گرم‌تر، یکی از مهم‌ترین بخش‌ها در پایدارسازی آسمان‌خراش‌ها محسوب می‌شود. سیستم‌های تهویه مطبوع و گرمایش مرکزی از منابع قابل‌توجهی استفاده می‌کنند و ردپای کربن بیشتری را برای ساختمان‌های بزرگ ایجاد می‌کنند. چندین سازه جدید و پایدار از طراحی مبتکرانه برای ایجاد نماهایی استفاده کرده‌اند که نیاز به گرمایش و سرمایش را به شدت کاهش می‌دهد.
مرکز مالی بین‌المللی پینگ‌آن (IFC) در جنوب چین، بلندترین ساختمان در منطقه است، اما سازندگان این آسمان‌خراش را با ۴۶ درصد هزینه کمتر در مقایسه با ساختمان‌های تجاری اداره می‌کنند که به‌طور معمول ساخته می‌شوند. IFC به لطف نمای با عملکرد بالای خود دارای گواهینامه طلایی LEED است که نفوذ گرما را به حداقل می‌رساند و در عین حال اجازه می‌دهد حداکثر نور وارد دفاتر شود. این سازه همچنین دارای پره‌های سنگی عمودی خارجی است که باعث ایجاد سایه می‌شود، بنابراین تقاضا برای سیستم خنک‌کننده داخلی را کاهش می‌دهد.
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور